Musea Casa Guerra Junqueiro
Portugal 10 mei 2015.
Rua de Dom Hugo 32, Porto,
Bij toeval, of niet, dit prachtig huis ontdekt.
Het museum bevat onder andere manuscripten, keramiek, meubels, prachtige religieuze beelden en een schitterend gedicht aan de muur.
Het huis is van dichter journalist Guerra Junqueiro * 17 september 1850 + 7 juli 1923
De sfeer van deze persoon inspireert mij.
Boekhandel Lello in Porto had op dat moment geen dichtbundel te koop.
Een vergeten dichter zei de boekhandelaar.
Ik ben op zoek, vindt mezelf en maak Guerra Junqueiro met hart en ziel zo levend mogelijk door dit blog.
Eerst de vertaling van een deel van het gedicht.
Daaronder het gedicht in het Portugees.
The Tear
(…) Upon the jagged leaf of a sycamore tree
Which, like a scavenger, on stones and lava feeds
The gentle Dawn, compassionate and divine
Shed an eternal tear, huge and crystalline.
So perfect and so limpid a tear that it appeared
From afar a star, a diamond when neared.
With his splendid retinue, a king passed that way
Helmets, spears, bugles thirty banners on display.
“My crown”, exclaimed the king, surveying the scene,
“Contains countless sapphires and gemstones that gleam,
Exquisite rubies of blood-red and gold
Crystallised kisses of love set aglow
There are pearl which are drops of immense agony
Shed as tears by the Moon, frozen hard by the sea,
Yet diamonds and rubies and pearls from Ophir
All this I’d forsake just to have you oh tear (…)
POEMA “A LÁGRIMA”, DE GUERRA JUNQUEIRO
Guerra Junqueiro A Lágrima
Manhã de Junho ardente. Uma encosta escavada,
Sêca, deserta e nua, à beira d’uma estrada.
Terra ingrata, onde a urze a custo desabrocha,
Bebendo o sol, comendo o pó, mordendo a rocha.
Sôbre uma folha hostil duma figueira brava,
Mendiga que se nutre a pedregulho e lava,
A aurora desprendeu, compassiva e divina,
Uma lágrima etérea, enorme e cristalina.
Lágrima tão ideal, tão límpida, que ao vê-la,
De perto era um diamante e de longe uma estrêla.
Passa um rei com o seu cortejo de espavento,
Elmos, lanças, clarins, trinta pendões ao vento.
– “No meu diadema, disse o rei, quedando a olhar,
Há safiras sem conta e brilhantes sem par,
“Há rubins orientais, sangrentos e doirados,
Como beijos d’amor, a arder, cristalizados.
“Há pérolas que são gotas de mágua imensa,
Que a lua chora e verte, e o mar gela e condensa.
“Pois, brilhantes, rubins e pérolas de Ofir,
Tudo isso eu dou, e vem, ó lágrima, fulgir
“Nesta c’roa orgulhosa, olímpica, suprema,
Vendo o Globo a teus pés do alto do teu diadema!”
E a lágrima deleste, ingénua e luminosa,
Ouviu, sorriu, tremeu, e quedou silenciosa.
Geef een reactie