Ik voer bij dichte mist de haven binnen
Behoedzaam turend zocht ik jou
Of een contour dat ik vertrouw
Ik hoorde een meeuw, krijsend buiten zinnen
Toen heb ik je blik herkend
Tomeloos diep en sprankelend
Het maakte me broos en wankelend
Heb ik mijn ogen afgewend
In dit lichte stille water
Weet ik nu in blij verdriet
Als je de ander in jezelf ziet
Zal het goed komen later
Heel veel later
Werkelijk prachtig.
LikeLike
Dank je… opnieuw gepost in ander jasje
LikeLike
Dat is een warm gedicht met heel wat gevoel erin.
Aum Shanthi
LikeLike
Ergens
de toekomst ligt
als een eeuwig mistgordijn
voor elke te kiezen richting
van alle wegen en wateren die we bewandelen of bevaren
hopen we dat ze leiden naar ogen die liefdevol naar jou staren
ergens ligt een haven
waar we het anker
laten vallen voor onze lieveling
Een beklijvend mooi gedicht, Maria!
Amai!
Lenjef
LikeLike
Maar dit is zo mooi Lenjef ! Dank je wel ..
LikeGeliked door 1 persoon