Druppels dauw die vallen
Als sneeuw maar zachter
Druipend in mijn gezicht als ik
Krakend groei breek en
Verder open scheur
Terwijl ik boven kom en duik
In de zee die mij opneemt
En mij draagt zodat ik rust
In armen van golven
Ginds
Persen wortels zich
In poriën van aarde vol ravijnen
Zinken bergen langzaam in
Hoe ik wikkel in spiralen
Wervelend rond de zon
Als ik in de dingen kijk
En begrijpen wilDit leven verder
Vol verder niets ontziend
Dit is voorlopig een laatste bericht. Ik 😊 ben op “reis” 🙏
LikeLike
Is het daarom een extra mooi gedicht?
Natuurlijk wens ik je een goede, eh trip. ;-)
LikeLiked by 1 persoon
Dank Bertie…. ik ben op zoek. Hartelijke groet 🙏
LikeLiked by 1 persoon
Diamantjes tussen sterrenstof
bewust deel uitmaken van het eeuwige zijnde dat nimmer rust
als dansende schaduw in ravijnen
van bergen die ooit verdwijnen
één wordend met wat is om te sterven als golven aan een kust
Geniet van de reis, Maria!
Lenjef
LikeLiked by 1 persoon
Mooi, Dank 🙏 Lenjef!
LikeLiked by 1 persoon