Het licht op het water
Breekt in losse flarden
Uit een
Ze beuken tegen de kant
Onpeilbare donkerte
Vertraagt mijn blik
Ik slik en huiver
Keer mij om
Kom, we gaan wat drinken en praten
Luisteren naar wat zoal boven komt drijven
We proosten op diepte, en de waan van het bestaan.
Om uitbundig te blijven en in stilte te gaan
Je slikt en huivert en doet er vervolgens wat mee – mooi!
LikeLiked by 1 persoon
Met de stroom mee golven
zoals het eeuwig ontembare water tussen oevers gevangen ligt
zo beperkt is ons diepte zicht
dat vaak de realiteit ontwricht
steeds zeldzamer wordt de mens die niet voor de waan zwicht
Een mooi en diepzinnig gedicht, Maria.
Lenjef
LikeLiked by 1 persoon
Dank je wel Lenjef. Deze diepte bedoel ik, Maria
LikeLiked by 1 persoon
Een heerlijk gedicht, als een verhaal.
LikeLiked by 1 persoon